- Ma jutro padać, ma być zlewa. Nawet ma podtapiać, szaleństwo. - Niech pada, niech się wypada, wygrzmi i wyszaleje. Niech ocieka deszczem. Noc przychodziła między białe wydmy. Zachód słońca wcale nie był rozkwitem czerwieni pokrewnych kolorów. Ani erupcją barw podniebnego demiurga. Był raczej ledwie zarysowany, chłodny i nie narzucając się szybko zszedł za horyzont. Niebo było biało-szare i upstrzone tymi chmurami, które nie mają początku i końca. Siatka białobłękitnych poduszek....
Zwykle tego nie robię, w końcu każdy czegoś tam chce, do czegoś dąży i nie mnie oceniać co to takiego jest i czy to ważne, górnolotne a może potrzebne bardziej lub mniej, ale dziś chętnie podzieliłbym ludzi na trzy grupy. Pierwszą stanowią ci, którzy wchodząc do toalety i widząc zamkniete drzwi grzecznie wychodzą. Drudzy wchodzą, widzą to samo, ale szarpną jeszcze za klamkę, żeby temu co widzą nadać jakąś materialną formę....
- Chcesz jeszcze piwa? - Nie. I dobrze – pomyślałem – zostanie więcej dla mnie. Chociaż nei ma się co porywać z takim zapałem na przecenionego Faxa ze Stokrotki. Kiedyś to może i był szał, ale teraz to raczej półka niżej niż średnia jeśli chodzi o browarnictwo współczesne. I znów mgła. Mnie tam się nigdy nie znudzi, może być co wieczór a i w dzień również. Właściwie, jak się tak porządnie wszystko rozważy, to ja chyba lubię trudne warunki pogodowe....
Dziś mam dwóch towarzyszy. Jim Beam Rye, za którym z roku na rok coraz więcej muszę się nachodzić i wcześniej zamawiać, żeby butelczyna dotarła dzień wcześniej lub w ostateczności tego konkretnego dnia. To jeden, a drugim jest pierwsza soczysta, wiosenna burza. Tak jak Jim z żółtą nalepką jest odszczepieńcem z miarowo spokojnej rodziny burbonów, tak spokojnie pomrukująca burza zaczęła wierzgać i oznajmiać swoje nieokiełznanie wszem i wobec. I dobrze, i bardzo dobrze bo w końcu burze zawsze wyładowywały nie tylko same siebie ale i z człowieka jakieś licho wychodziło, dzięki czemu można było po naniebnym spektaklu odetchnąć nie dość, ze świeżym to jeszcze lżejszym powietrzem....
Patrzyłam na niego od dłuższej chwili. Starałam się ukradkiem ale nie mogłam przestać więc moja ukradkowość nie miała już znaczenia. Patrzyłam z fascynacją, patrzyłam tak jakbym chciała dostrzec coś niezwykłego, coś odróżniającego, albo jakby ten właśnie mężczyzna miał zrobić coś ważnego, czego pod żadnym pozorem nie mogłam przegapić. - Wciąż pada a mimo to jest tak ciepło – Powiedział beznamiętnym, trochę chrypliwym tonem. - Tak, jest ciepło – Odpowiedziałam, żeby tylko uniknąć milczenia....